Natuurblog

banner natuurgebieden

Het is weer bijna zo ver, het Grote Vogeltelweekend: vogels herkennen en tellen in de tuin van ons papa, met een cava en een lekkere brunch erbij. Ik kijk er al naar uit maar ik ga toch nog even oefenen op al die grote en kleine gevederde beestjes. Ik noteer nu al een paar jaar welke vogels en hoeveel er in de tuin komen. Ik kan steeds een groot aantal vinken en koolmezen optekenen maar dit jaar tref ik met moeite een tweetal pimpelmezen en de bendes staartmezen houden het dit jaar ook voor bekeken. Daarentegen heb ik heel veel merels die mijn tuin bezetten zowel de mannetjes als de vrouwtjes. Het hoogste aantal dat ik telde was acht. Ook de superschuwe grote bonte specht is van de partij. Stiekem vliegt hij naar de paal met voederblok maar meermaals verraadt hij zichzelf. Hij begint dan te roepen. Als ik het opmerk en ik beweeg dan vliegt hij steevast verontwaardigd weg onder een luid gegil. Sinds kort komt het vrouwtje ook op bezoek maar het is echt onbegonnen werk om er een goede foto van te nemen.

Enkele dagen geleden was het super mooi weer en over de middag maakte ik een korte wandeling. De lucht was helderblauw en de zon scheen fel. Ik werd getrakteerd op een bende ‘putters’ (distelvinken) die zich met hun heerlijk gezang hoog in de top van een boom hadden gesetteld. De knalrode kopjes schitterden als een robijn. De lente is bijna in het land ,wat ik enkele uren later niet meer dacht. Toen leek het wel weer Halloween met het mistige weer. Een beetje verderop was een ekster druk bezig met het herstellen van een nest. Tijdens het schikken van de takken was de ekster nog volop aan het tateren, zonder de takken te laten vallen.

Nu er nog geen bladeren aan de bomen staan, is dit het uitgelezen moment om het bos in te trekken en op zoek te gaan naar vogels die je anders altijd hoort maar bijna nooit ziet. Hou ook rekening met lichtinval. Soms zie je een mooi silhouet en levert het je een prachtige foto op maar geen kleuren en in sommige gevallen zelfs geen herkenning van de vogel. Zo stond ik vorig jaar plots oog in oog met een boomkruiper. Geen van beiden had elkaar verwacht: het was een grauw vogeltje en het viel me op dat zijn bekje licht naar onder gebogen was. Het beestje zit zonder foto in mijn geheugen gegrift en ik in het zijne ook denk ik.

Foto van de specht vanuit de luie zetel met de GSM:

specht vanuit de luie zetel

Word nu lid van de grootste natuurfamilie van Vlaanderen Lid worden