Onverwachts kreeg ik op mijn werk de kans om mee te werken aan een groot regio overschrijdend project. Met twee handen nam ik dit aanbod aan. Sinds enkele maanden praat ik honderduit met West-Vlaamse en Limburgse collega's, is België plots veel groter dan ik dacht en weet ik de gemeente Perk liggen met dank aan Dokter Google. Ik heb met plezier natuuruitstappen geannuleerd, ik heb veel te lang gewerkt en ondanks het feit dat de sombere winterperiode voor de deur staat had ik energie voor twee.
Intussen teisterde storm Ciaràn Frankrijk en België. De overvloedige regen die er opvolgde, zorgde er voor dat de Westhoek compleet overstroomde. Ik geef eerlijk toe, in het begin was het een beetje een - ver - van - mijn bed - show en bekeek ik de beelden een beetje schouderophalend onder het mom van 'de natuur wint toch steeds weer'. Het gevolg van deze overstromingen besefte ik pas de 1ste keer toen ik hoorde dat er elektriciteitsposten onder water stonden en mijn collega's er alles aan deden om er voor te zorgen dat de elektriciteitsvoorziening niet in het gedrang kwam. Maar misschien stonden hun woningen ook onder water? En wat met al die rommel die mee naar boven komt en verder wordt gesleurd door de stroming van het water? Ik moest aan mezelf toegeven dat ik zelf ook een beetje angst had om natte voeten te krijgen in mijn woning: de regen zorgde ervoor dat het grondwater in de tuin ook al boven het maaiveld zat. In de zomer is dat plezant: dan ben ik fier op mjin 'wadi', nu op dit moment leek met het al minder aangenaam. Hoewel: de gedachte aan die laatste groene plek tussen al het dorre, daar waar nog bloemen staan en volop insecten zitten, maakte me eigenlijk wel blij. En zorgen wij, de mensheid, er niet met zijn allen voor dat het op de wereld een grote puinhoop wordt? Rivieren worden in een keurslijf gepropt, stukken land worden opgehoogd en alles wordt volgebouwd, liefst met nog wat beton. Niet moeilijk dat het dan af en toe heel goed fout afloopt?
Enkele dagen later was het gelukkig een keer over met regenen en nam ik de fiets naar het werk. Daar ik genoeg had van 'het donker' besloot ik veel later dan normaal te vertrekken. De fietswegel was net een sprookjesbos: de oranje ochtendzon priemde door de kale takken, overal hoorde je waterdruppels vallen, alles stond er kletsnat bij. In de kruinen van de bomen hing er een lichte mist. Op een open vlakte keek een donkere ree me nieuwsgierig aan. Stoppen is geen optie, remmen ook niet want dan is hij /zij weg. De staartmezen buitelden een eind mee op mijn fietstocht. De sloten stonden gevuld met water en het weiland dat grenst aan het bos stond vol met grote plassen. Ik genoot met volle teugen van de strakblauwe lucht en de opkomende zon. Het deed me beseffen dat ik de natuuruitstappen in november toch een beetje gemist had en waarom had ik nog nooit deelgenomen aan een natuurbeheerwerk, terwijl ik al zo dikwijls heb gezegd ' ik wil dat wel een keertje doen, om te testen'.
Energy from Nature maar misschien kan ik mijn energie wel gebruiken om me iets meer actiever in te zetten voor het behoud van natuur, ook al ken ik er nog niet zo heel van? De donkere winterperiode staat voor de deur en van deze nood kan ik gerust een deugd maken: warme thee, katten op mijn schoot, laptop open en studeren maar.
Ook al is het nog geen nieuwjaar, mijn eerste goed voornemen voor 2024 is gemaakt:
Energy for Nature, a neverending project
tekst: Ilse
