Het stormachtige weer van zaterdagochtend past perfect bij de gekke gebeurtenissen van de voorbije weken. Ik zit in de zetel met een koffie in de hand, een hoofd vol gedachten en op de leuning zit mijn stoere kater Pijl die me beschermt tegen alle onheil van de wereld. Ik luister naar de heldere klaterende zang van de roodborst die regelmatig wordt overstemd door het harde ruisen van de bomen. De bladeren verkleuren langzaam naar geel en oranje. Nog even en het is alweer nieuwjaar. Weer een jaar ouder maar of ik dan wijzer ben geworden? De zachte roep van de koolmees brengt me gelukkig weer tot het heden. Het leven gaat zo al snel genoeg.
Plots vliegen er uit het niets een groep ganzen over, ze doen een poging om een V-formatie te vormen maar de harde wind blaast ze echter uiteen. Vliegen lijkt ineens toch niet zo gemakkelijk maar dan denk ik ineens weer aan die zwevende albatrossen tijdens de storm in de Drake Passage. Ze deden niks liever dan gedreven door de wind heen en weer zweven over de hoog opspattende golven. Voor sommige vogels is vliegen in een storm dan toch een feest. De gakkende ganzen vliegen verder en een eind verderop komen ze weer samen tot een wanordelijke troep.
De harde wind scheurt het grauwe wolkendek verder open en blauwe strepen lucht worden zichtbaar. Af en toe komt de zon ook nog even te voorschijn. Het laatste restantje zomer, zucht. In de polder klinkt een droge knal. De herfst is onlosmakelijk verbonden met de jacht. Even denk ik ironisch ' jacht op wat? Op die uitgezette fazanten? Of die ene vogel die het dan toch overleefde?
De kool - en pimpelmezen trekken er zich niks van aan (wat wel weer verandert als het vuurwerkseizoen er aan komt) en doen zich verder te goed aan de zonnepitten. Nu is het afwachten of de grote bonte specht zich dit jaar ook weer in de tuin laat zien. Hij vliegt in ieder geval al dagen geïrriteerd rond in de buurt.
Intussen is Zorro op mijn schoot komen liggen en vanop die veilige plek laat ze duidelijk merken dat ze het bezoek van de eksters helemaal niet op prijs stelt. Wegens officieel lui op zaterdagochtend (en ook de andere dagen van de week) blijft ze echter gewoon liggen. Het bezoek van de heggenmus en de roodborst heeft meer effect op haar. Het beperkt zicht echter tot het opheffen van haar kopje, eens kijken, een geeuw en dan legt ze zich met een diepe zucht haar kopje toch maar weer gewoon neer. Ik vermoed dat ze rekent op Pijl en zijn jachtinstinct om dit 'probleem' even op te lossen.
Het is overduidelijk, de periode van het lijsten breekt weer aan. Dit jaar, neem ik me voor, ga ik ook de weersomstandigheden en de temperatuur erbij noteren. Het is altijd leuk om 10 jaar later te lezen dat het regende en stormde op zaterdag 21 oktober of dat we op 19 oktober best nog een BBQ konden organiseren en buiten konden zitten tot een kot in de nacht omdat het nog super warm was.
De koffie is op maar dat uurtje 'vogelen in de tuin' en wat mijmeren deed meer dan deugd. Ready for a brand new day en die sluit ik af met een fikse wandeling op de Hulsterse Vesten.
tekst en foto's: Ilse
