Zalig!  Het wordt eindelijk weer vroeger licht. Ik fietste op vrijdag in de eerste oranje opkomende lentezon naar het werk (ook al was het koud en was ik heel blij dat ik ergens in de fietstassen nog handschoenen vond) . De spechten roffelden volop, de koolmezen waren volop banden aan het oppompen, aan de rand van het bos graasden de reeën, vinken vlogen over mijn hoofd en boven de stad werd een wouw belaagd door een boel kauwen.  De zomer was eindelijk in het land! NOT

De prachtige lentezon verstopte zich al gauw achter grauwe wolken en mijn collega merkte laconiek op 'dat het helemaal nog geen zomer is’ na mijn verzuchting waarom de zon nooit  langer dan een uur kan schijnen. 

’s Avonds fietste ik tussen de buien door weer naar huis.  Ik verwonder me er steeds over dat vogels in de regen blijven zingen.  Ik daarentegen dook steeds dieper weg in mijn jas.  Maar na regen komt altijd zonneschijn en bij aankomst werd ik beloond met een mooie stralende avondzon.  Ik heb heel bewust niet gekeken naar de donkere wolk aan de andere kant.

De blaadjes van de kardinaalsmuts ontvouwen zich langzaam.  Nog even en ik heb weer in spinsels ingepakte struiken.  De druivelaar blijft voorlopig nog even kaal.  Daartussen hangt ergens de vetblok en dat is voorlopig nog de meest toeristische trekpleister van de tuin. 

Het roodborstje heeft geleerd dat hij aan het blok kan hangen of  zitten en hij pikt er voorzichtig alle stukjes insecten uit.  De koolmezen hebben minder geduld en met volle vaart schieten ze op het blok af en dat is heel dikwijls niet zo naar de zin van het mannetje merel (een hele mooie zwarte vogel met knaloranje bek) en hij jaagt de koolmezen met een enorm gevoel voor drama weg.  De grote bonte specht (een enkele keer waren ze zelfs met twee) weet dit blok ook maar al te goed hangen.  Met regelmaat van de klok jaagt hij de merel weg.  Hij klimt langs de achterkant van de paal tot aan het blok om op onopgemerkte wijze van het lekkers te smullen.  Jammer genoeg is de specht zo schuw dat het mij nog nooit gelukt is om een foto te nemen van dit spektakel. Bij de minste beweging is hij weg.  Stiekem gooi ik nog gedroogde wormpjes en wat strooivoer onder de druivelaar. De heggemussen, de roodborst en ja, ook de houtduiven vinden dit heel fijn. Deze ochtend merkte ik op dat er 2 roodborsten aan het foerageren waren.  De liefde tussen beide vogels is nog pril: ze zaten  een halve meter uit elkaar.  Maar toch, ze tolereerden elkaar al op zijn minst.  Wordt vervolgd.

Tekst en foto's: Ilse