Je zou het bijna niet geloven na de storm van vorige week maar de zomer komt eraan. Het licht overwint de duisternis. Om half acht vertrek ik onder begeleidende zang van de zanglijster en de opkomende zon naar het werk. De zwarte silhouetten van de bomen steken mooi af tegen de ijzig blauwe lucht. Als surplus loopt er een eekhoorn sierlijk over een dikke kromme tak van de ene boom naar de andere. ’s Avonds kom ik thuis en zie ik paarse, witte en gele krokussen staan in een brij van gras, modder en restjes zonnepitten. Mooi, denk ik bij mezelf. De zomerse wadi is dan ook geregeld. Ook al ben ik dol op de zomer, toch wil ik eerst volop genieten van de lente.
Ook de vogels hebben het zot in hun lijfje. Mits gebrek aan pimpelmezen is er dit jaar geen strijd om de nestkast en wordt deze gewoon ingenomen door een koppel koolmezen. Echt, hoe saai kan het leven zijn. Het territorium wordt streng bewaakt en alle ‘wintervriendjes koolmezen’ worden weggejaagd. De heggemus en de roodborst worden nog net getolereerd en tegelijk poogt het bazige mannetje merel zich heer en meester te maken over de buurt.
Op zaterdagmiddag, na een zalig fietstocht van Sint Jansteen naar Kallo, zit ik bij mijn zus in de keuken. We genieten van kersentaart en kamillethee. We kletsen er volop op los en tegelijk houden we vanop onze keukenstoel de vlier in het oog. Een koppel koolmezen ontdekte de nestkast en ze zijn volop bezig met hun inspectieronde. Het vrouwtje steekt haar kopje in het vlieggat, trekt haar kopje eruit en dan er weer in. Dat houdt ze even vol en ik krijg spontaan een stijve nek als ik haar bezig zie. Ik bewonder haar geduld. Het mannetje houdt de boel flink in de gaten. Alles en iedereen moet er aan geloven. Zelfs de staartmees krijgt geen kans meer om te gaan eten aan de voederblok die ergens onderaan de vlier hangt.
Bij het naar huis fietsen begint het zachtjes te regenen. De ‘warmere’ temperatuur heeft ook onze amfibieën wakker geschud en voorzichtig laveer ik in de fietswegel tussen overstekende kikkers en padden. Zelfs op een bospad steken ze over ontdekte ik een keer per toeval. Om te vermijden dat ik op dit pad ook moet slingeren tussen kikkers, putten en plassen besluit ik een eindje om te fietsen. Hierdoor beland ik in het territorium van de bosuil die plots, echt heel dichtbij, begint te roepen. Het geluid ben ik al gewend maar in het donkere bos klinkt het elke keer weer een beetje eng. Ik denk weer aan die keer dat ik de uil hoorde roepen terwijl ik in mijn bed lag. Van schrik stak ik mijn hoofd meteen onder het donsdeken. Nu lach ik er hard om en elk jaar kijk ik uit naar het moment dat ik het vrouwtje hard hoor gillen in de zoektocht naar een mannetje. De zoektocht begint meestal ergens in augustus, maar dan is de zomer alweer voorbij.
Ik bedenk me dat ik me voorlopig toch even ga verheugen op het roffelen van de spechten. 'Van horen zeggen' hoorde ik dat er hier in de buurt zwarte specht zit. En mits het licht nu toch het donker overwint, kan ik misschien wat vroeger opstaan en deze schoonheid gaan zoeken?
Tekst en foto: Ilse
