Natuurblog
Ons natuurblog is een verzameling van studies, bedenkingen, observaties over onze natuurgebieden, over soorten, over allerlei interessante onderwerpen.
november 2022 - artikel - foto's: © Wim Vereecken
In een uitgehakte nestholte van 2021, bracht een koppel Groene spechten in 2022 voor het tweede jaar jongen groot. De jonge vogels verlieten einde mei de nestholte. Half september werd de nestholte bezet door een groep werksters van de Europese hoornaar. Deze wespensoort gebruikt cellulosevezels als bouwmateriaal en de ingang van de holte werd voor een deel dicht gemaakt.
In oktober stelde ik vast dat de ingang terug vrij was en de werksters niet meer aanwezig waren. Hebben de werksters de locatie verlaten omdat de ruimte te klein was en hebben ze zich elders gevestigd ? Ik ben benieuwd naar de bewoner(s) van het nieuwe jaar.
De voorbije weken ben ik al een paar keer mee trekvogels gaan tellen. Een van deze trektellingen leidde me op een grauwe zaterdagochtend naar het dakterras van de gemeente Temse. Het uitzicht was prachtig: ik kon neerzien op de bochtige Schelde, ik had zicht op een oud pakhuis en met een verrekijker zag ik meer vogels vliegen dan ik ooit had verwacht. Het geluid van de ontwakende stad vermengde zich met het verbazingwekkende harde geroep van de vogels en ik had kortom een paar uur de tijd van mijn leven. Ondanks het miezerig weer had ik toch een paar mooie groepen overtrekkende vinken en spreeuwen.
Op 10 oktober 2022 ging Dirk Baert in het Spaans Fort (Verrebroek) op zoek naar paddenstoelen;
"Niet zoveel paddenstoelen, maar ik kwam daar een inktzwam tegen die qua uiterlijk mij niet zo bekend leek. Macrofoto's genomen en een paar meegenomen naar huis. Microscopie gedaan en doorgestuurd naar Wim Veraghtert (Natuurpunt Studie - admin paddenstoelen).
Ik kreeg de bevestiging dat het gaat om de ruwsporige inktzwam. Zeer zeldzaam en de eerste waarneming in Oost-Vlaanderen met bewijsmateriaal."
In mijn gedachte is de herfst een periode waarin de zon altijd uitbundig schijnt. Ze verwarmt ons met haar laatste zomerse krachten en overspoelt de wereld met een goud poederlaagje. Herfst is appelcake met kaneel, vrolijk kwetterende vogeltjes en een merel die de laatste druiven van mijn druivelaar komt stelen. Herfst is gekleurde bladeren aan de bomen en vallende vruchten.
Het is weer bijna zo ver, het Grote Vogeltelweekend: vogels herkennen en tellen in de tuin van ons papa, met een cava en een lekkere brunch erbij. Ik kijk er al naar uit maar ik ga toch nog even oefenen op al die grote en kleine gevederde beestjes. Ik noteer nu al een paar jaar welke vogels en hoeveel er in de tuin komen. Ik kan steeds een groot aantal vinken en koolmezen optekenen maar dit jaar tref ik met moeite een tweetal pimpelmezen en de bendes staartmezen houden het dit jaar ook voor bekeken. Daarentegen heb ik heel veel merels die mijn tuin bezetten zowel de mannetjes als de vrouwtjes. Het hoogste aantal dat ik telde was acht. Ook de superschuwe grote bonte specht is van de partij. Stiekem vliegt hij naar de paal met voederblok maar meermaals verraadt hij zichzelf. Hij begint dan te roepen. Als ik het opmerk en ik beweeg dan vliegt hij steevast verontwaardigd weg onder een luid gegil. Sinds kort komt het vrouwtje ook op bezoek maar het is echt onbegonnen werk om er een goede foto van te nemen.
Enkele dagen geleden was het super mooi weer en over de middag maakte ik een korte wandeling. De lucht was helderblauw en de zon scheen fel. Ik werd getrakteerd op een bende ‘putters’ (distelvinken) die zich met hun heerlijk gezang hoog in de top van een boom hadden gesetteld. De knalrode kopjes schitterden als een robijn. De lente is bijna in het land ,wat ik enkele uren later niet meer dacht. Toen leek het wel weer Halloween met het mistige weer. Een beetje verderop was een ekster druk bezig met het herstellen van een nest. Tijdens het schikken van de takken was de ekster nog volop aan het tateren, zonder de takken te laten vallen.
Nu er nog geen bladeren aan de bomen staan, is dit het uitgelezen moment om het bos in te trekken en op zoek te gaan naar vogels die je anders altijd hoort maar bijna nooit ziet. Hou ook rekening met lichtinval. Soms zie je een mooi silhouet en levert het je een prachtige foto op maar geen kleuren en in sommige gevallen zelfs geen herkenning van de vogel. Zo stond ik vorig jaar plots oog in oog met een boomkruiper. Geen van beiden had elkaar verwacht: het was een grauw vogeltje en het viel me op dat zijn bekje licht naar onder gebogen was. Het beestje zit zonder foto in mijn geheugen gegrift en ik in het zijne ook denk ik.
Foto van de specht vanuit de luie zetel met de GSM:
Nieuwjaarsdag is voor mij een dag in stijl. Het is namelijk de enige dag van het jaar dat ik luister naar klassieke muziek, de klanken uit de Weense concertzaal buitelen door de woonkamer en ik ben dol op walsen en polka’s. Hoe sneller het lied zit, hoe beter. Onverwachts kreeg nieuwjaarsdag nog een gouden randje: de grauwe wolken losten op en daar was de zon. Die gele bol en die warme gloed, dat noemen ze de zon. Meteen kwam de natuur ook tot leven, zo leek het wel. Maar toen bedacht ik mij dat het leven in de winter gewoon doorgaat en dat de natuur helemaal niet dood is maar zich in alle stilte voorbereidt op een nieuw jaar.
De dagen korten, de nachten worden alsmaar langer. Vorige week werd ik met mijn neus bikkelhard op dit feit gedrukt. Bij het binnenstappen van de supermarkt was het nog licht. Toen ik er buitenkwam was het nacht. Gelukkig bracht de kerstversiering enig soelaas, veel lichtpuntjes in de duisternis. Nog een goede 2 weken en dan lengen de dagen eindelijk weer.
Ineens staan ze er, aan de rand van het fietspad dat door het sprookjesbos voert, de mega grote parasolzwammen. Op dat moment zou ik ze liever parapluzwammen noemen. Ingepakt in waterafstotende kledij fiets ik licht vloekend verder. ‘Ja, akkoord het moet dringend regenen, er is een tekort aan grondwater maar kan het nu niet gewoon ’s nachts regenen? Niet op het moment dat ik moet gaan werken? Moeilijk kan dat nu toch niet zijn?’
Een warme oranje zon en een strakke blauwe lucht, hiervan krijg je zin om te gaan wandelen in het bos. De herfstzon scheen met een warme gloed op het mooie verkleurde gebladerte, de staartmezen buitelden met zijn allen door de bomen en hoog in de lucht cirkelden miauwende buizerds In het begin van de week had het nog fel geregend en dat zorgde voor mooi gekleurde, giftige en minder giftige paddenstoelen.
Hoe snel gaat een zot jaar vooruit? Het is alweer september. Nog 4 maanden en we zitten aan het einde van het jaar 2021. Overal ter wereld (zelfs in België) zet de natuur de puntje op de ‘i’, haar krachten zijn niet te vatten. Rondom mij echter lijkt het alsof moeder natuur haar gewone gang gaat. (ook al regent het iets te veel naar mijn zin en ben ik echt blij met zon en wolken en géén spat regen. Ja, een mens kan blij worden van kleine dingen.) Sinds half augustus zijn de bomen beginnen verkleuren: Het frisse groen maakt eensklaps plaats voor verscheidene kleurentinten.
